krytyka [wym. krytyka, pot. dopuszczal-
ne krytyka] ż III, lm M. krytyki [wym. kryty-
ki, pot. dopuszczalne krytyki, p. AKCENT], lm D.
krytyk 1. zwykle blm “negatywna ocena czegoś
lub kogoś poprzedzona analizą”: Śmiała, ostra,
surowa, miażdżąca krytyka. Rzeczowa kry-
tyka. Publicysta poddaje bezkompromisowej
krytyce społeczeństwo polskie. Środki prze-
kazu są przedmiotem otwartej krytyki. Nie to-
leruje żadnej krytyki swojej osoby. [] K. cze-
goś: Ostra krytyka polityki gospodarczej rzą-
du. [] K. kogoś: Krytyka przeciwników poli-
tycznych. Krytyka rodziców. 2. zwykle w lm
“artykuł napisany przez krytyka”: Krytyki li-
terackie. Czytał wszystkie krytyki swojego fil-
mu. 3. blm “ogół krytyków, autorów krytyk”:
Krytyka chłodno przyjęła wczorajszą premie-
rę. Tym razem głosy krytyki są dla niego przy-
chylniejsze. Sztuka wzbudziła zainteresowa-
nie krytyki teatralnej. 4. blm “dział piśmien-
nictwa obejmujący oceny utworów literackich,
muzycznych itp.”: Krytyka filmowa. Krytyka
teatralna.
 

źródło: nowy słownik poprawnej polszczyzny pwn

TEMAT DNIA

powrót

Prawdziwa cnota krytyk się nie boi