krytyka [wym.
krytyka, pot. dopuszczal-
ne
krytyka] ż III,
lm M. krytyki [wym.
kryty-
ki, pot.
dopuszczalne krytyki, p.
AKCENT], lm D.
krytyk 1. zwykle
blm “negatywna ocena
czegoś
lub kogoś poprzedzona analizą”:
Śmiała, ostra,
surowa, miażdżąca krytyka. Rzeczowa
kry-
tyka. Publicysta poddaje bezkompromisowej
krytyce społeczeństwo polskie. Środki
prze-
kazu są przedmiotem otwartej krytyki.
Nie to-
leruje żadnej krytyki swojej osoby.
[] K. cze-
goś: Ostra krytyka polityki gospodarczej
rzą-
du. [] K. kogoś: Krytyka przeciwników
poli-
tycznych. Krytyka rodziców. 2.
zwykle w lm
“artykuł napisany przez krytyka”:
Krytyki li-
terackie. Czytał wszystkie krytyki
swojego fil-
mu. 3. blm
“ogół krytyków, autorów krytyk”:
Krytyka chłodno przyjęła wczorajszą
premie-
rę. Tym razem głosy krytyki są dla
niego przy-
chylniejsze. Sztuka wzbudziła zainteresowa-
nie krytyki teatralnej. 4.
blm “dział piśmien-
nictwa obejmujący oceny utworów
literackich,
muzycznych itp.”: Krytyka filmowa.
Krytyka
teatralna.
źródło: nowy słownik poprawnej polszczyzny pwn
Prawdziwa cnota krytyk się nie boi